ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΒΙΤΣΙ 22-23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010 του Νίκου Κατσαντά και

του συνοδοιπόρου  Παύλου Παπαθανάση.

-Έτσι μεσοβδόμαδα;

-Αφού ξέρεις!(παιδιά, άδειες κ.α.)

-Εντάξει, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένας χάρτης της προκοπής-έφτιαξα ένα παζλ από το mapsgoogle- και  δεν έχω μιλήσει ακόμη σε κανένα (από τα παιδιά στην Καστοριά) είμαι σύμφωνος.

Αν αναρωτιέστε πως το αποφάσισα τόσο εύκολα και που βρήκα χρόνο ας είναι καλά ο ΟΑΕΔ (οργανισμός αξιοποίησης εντουράδικης διάθεσης).

Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά και ετοιμαστήκαμε όσο γινόταν γρηγορότερα-για οικονομία χρόνου ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες.

Οι γνώσεις για το μέρος που θα πηγαίναμε ελάχιστες αλλά υπήρχε σκοπός κι αφού τις δύο προηγούμενες χρονιές τις είχαμε αναλώσει στο Γράμο, η συνέχεια δεν ήταν άλλη από το να πάμε και στο Βίτσι.

Η επιλογή φυσικά δεν ήταν τυχαία μιας και θέλαμε να γνωρίσουμε από κοντά η καλύτερα, να πάρουμε μια γεύση-πικρή κατά κάποιο τρόπο-της περιοχής, όπου πριν από μισό και πλέον αιώνα είχαν διεξαχθεί αρκετές από τις αδελφοκτόνες μάχες της νεότερης ιστορίας μας.

Έλα, πάμε πάλι, που μείναμε; Α στα τηλέφωνα.

Μετά από συνεννοήσεις, κατευθύνσεις, οδηγίες, συμβουλές, παραινέσεις-ξέχασα καμία;- τραβήξαμε προς την Πολυκέρασο.

Η Πολυκέρασος  είναι ένα χωριό με πληθυσμό όσο τα δάκτυλα μας-χέρια πόδια-τοποθετημένη στη βάση του Βιτσίου 20χλμ ΒΒΑ από την Καστοριά.

Ταχτοποιηθήκαμε γρήγορα βάλαμε μπρος και ξεκινήσαμε γιατί ο χρόνος ήταν περιορισμένος.

Μετά από λίγη ώρα ψαξίματος του «μίτου» βρεθήκαμε εμπρός από τις πρώτες ροδιές.

Η έξαψη που νιώσαμε ήταν μεγάλη λες κι ανακαλύψαμε το δρόμο του μεταξιού προς την μακρινή Κίνα.

Όντως αυτόν ακριβώς ανακαλύψαμε, μπροστά μας, δεξιά κι αριστερά άρχισαν να εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο τα μεταξωτά εκείνα μονοπάτια σαν χιλιάδες κλωστές έτοιμα να σε αγκαλιάσουν.

Τρελαθήκαμε, η μανιβέλα κατέβηκε γρήγορα και ένα σύννεφο καπνού-δίχρονος γαρ-ξεχύθηκε από την εξάτμιση.

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στην κορυφή -από εμφανέστατο μονοπάτι- του χιονοδρομικού παίρνοντας μέσα από οξιές δέντρα τα οποία είναι το επικρατέστερα σε όλη την περιοχή.

Αγναντέψαμε απέναντι λίγο το Βίτσι και πήραμε την κατηφόρα που οδηγεί στη βάση του χιονοδρομικού.

Εντυπώσεις των πρώτων χιλιόμετρων ; το έδαφος είναι ένα μείγμα περίεργο για μας τους νότιους.

Υπάρχει λίγο απ’ όλα σε ένα μείγμα τόσο αρμονικά δεμένο που μοιάζει ψεύτικο.

Και είναι σε στρώματα. Πάνω-πάνω  μοιάζει με εκείνο της ελαφρόπετρας που τραβάει το νερό και μένει στεγνό σε μια ώρα αλλά αρκετά βαρύ ώστε να μην σκορπάει ούτε να κάνει τόσο βαθιά λούκια και πιο κάτω, βαθύτερα χώμα βαρύ σκούρο καφεκόκκινο με αρκετή περιεκτικότητα σε σίδηρο όπως μαρτυρούσε η παρουσία της φτέρης που μας κάλυπτε κάθε φορά που βρισκόμασταν μες το δάσος.

Φτάνοντας λοιπόν στη βάση του χιονοδρομικού το μάτι μας είχε φωτογραφήσει την απέναντι ανηφοριά την οποία ακολουθήσαμε φτάνοντας σε ένα πλάτωμα του οποίου τα μονοπάτια ξεκινούσαν πάλι εκεί γύρω-γύρω, τα έβρισκες εκεί που τελείωναν τα δένδρα.

Ένας ατελείωτος συνδυασμός μονοπατιών δασικών δρόμων στη γύρω περιοχή που ακολουθήσαμε μέχρι να αποφασίσουμε να γυρίσουμε στη βάση μας μίας και η νύχτα πλησίαζε.

Μετά από σύντομες ετοιμασίες πέσαμε πάνω στις τοπικές λιχουδιές- φυσικά μανιτάρια, μαζεμένα στο Βίτσι- και τα λοιπά, τηγανιές, μπιφτεκάκι, μπριζολίτσες και ενώ το ρολόι έδειχνε δώδεκα πήραμε μιαν ανάσα.

Πίνοντας τα κρασάκια μας και κάνοντας έναν απολογισμό της μέρας αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την ίδια τακτική-ποιος λόγος αλώστε να την αλλάξουμε.

Αυτή ήταν να ακολουθούμε τους δασικούς δρόμους-λίγο βαρετό μιας και έπρεπε να πηγαίνουμε πολύ αργά- και όπου βλέπαμε μονοπατάκι…βουρ.

Το βράδυ κύλησε κουβεντιάζοντας με τους ιδιοκτήτες του ξενώνα μιας και μεσοβδόμαδα ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες.

Η ικανοποίηση μας ήταν μέχρι στιγμής τόσο μεγάλη που η ένταση και η κουβέντα μας οδήγησε στα κρεβάτια στις 4 και…

Την επόμενη το πρωί  καταστρώσαμε ένα νέο σχέδιο αυτό ήταν να κινηθούμε σε όσο γίνεται μεγαλύτερη περιοχή και να δούμε όσο το δυνατό περισσότερη Καστοριά.

Έτσι ξεκινήσαμε κατευθυνόμενοι προς την Οξιά  κι από ‘κει εκμεταλλευόμενοι τους δασικούς χωματόδρομους και κάποια από τα μονοπάτια-τα οποία μας είχαν πει πως έχουν-κατευθυνθήκαμε προς Αγ.Αντώνιο κι από ‘κει προς Χάλαρα.

Στάση για παιγνίδι εδώ, οι γύρω λόφοι ιδανικοί για ατελείωτο παιγνίδι.

Μπαίνοντας στα Χάλαρα όμως βρεθήκαμε μπρος σε ένα θέαμα ασυνήθιστο για μας.

Καμπίσιος, έχω συνηθίσει-δυστυχώς -να συναντώ έρημα χωριά με γκρεμισμένα σπίτια και εγκατάλειψη μόνο στα ορεινά χωριά.

Εδώ «κατάλακα» ήταν λες και ζούσαμε κάποια πολεμική σκηνή, σπίτια φτιαγμένα από πλινθότουβλα ήταν εγκαταλειμμένα με τα περισσότερα να έχουν ίχνη πυροβολισμών.

Χαιρετήσαμε με ανακούφιση την μοναδικό κάτοικο που βρήκαμε και κατευθυνθήκαμε νότια προς Κρανιώνα.

Στα 2,5 χλμ βενζινάδικο, όπως μας είχαν πει, ενώ μια παρέα πιο ‘κει πίνοντας το καφεδάκι τους συζητούσε μεγαλόφωνα για το τέλος του ταξιδιού τους εδώ στην άκρη της Ελλάδας κοντά στον Κρανιώνα.

Απέναντι από ΄κει σταματημένες, λες ετοιμάζονταν για κάποια επίδειξη, τρεις θεριζοαλωνιστικές μηχανές, (κομπίνες αλλιώς) που δέχονταν τις τελευταίες περιποιήσεις από τους χειριστές τους.

Ο καιρός για αλωνισμό είχε φτάσει, «οι κομπινιέριδες» ακολουθώντας τον δρόμο της ωρίμανσης του σιταριού έφτασαν από Χαλκιδική ως εδώ.

Γεμίσαμε βενζίνη και ξεκινήσαμε προς τα πίσω και αφού η αυτονομία μας το επέτρεπε αρχίσαμε το ψάξιμο.

Για καλή μας τύχη βρήκαμε υλοτόμους οι οποίοι μας ενημέρωσαν στο περίπου που είμαστε και έτσι φτάσαμε κάνοντας έναν κύκλο από δεξιά προς τα αριστερά στο Βίτσι όπου ανεβήκαμε ως εκεί που ήταν τα απομεινάρια των τελευταίων συγκρούσεων του εμφυλίου.

Κατεβήκαμε προς τα κάτω και αφού δεχθήκαμε την απαγόρευση για διέλευση από το στρατόπεδο της αεροπορίας περάσαμε  απέναντι στο χιονοδρομικό και πάλι όπου μετά από μια σύντομη περιπλάνηση γύρω-γύρω στο βουνό ριχτήκαμε από το πλάι μιας και το ανάγλυφο το επέτρεπε.

Αυτή τη φορά πέσαμε πάνω στο χωριό Περικοπή στις οποίας τη βρύση δροσιστήκαμε και αφού φάγαμε όσα κερασιά μπορέσαμε από διπλανό δένδρο ξεκινήσαμε αυτή τη φορά για το Νυμφαίο.

Ε τώρα στο τέλος έγινε «του εντουρά ο γάμος», όπως πηγαίναμε προς το Νυμφαίο τελευταίο προορισμό μας κι έχοντας ακόμη βενζίνη χωθήκαμε σε όλες εκείνες τις κατεβασιές και μονοπάτια που άφηναν τα μουλάρια κουβαλώντας κορμούς από το δάσος.

Πηγαίναμε όσο μπορούσαμε ή όσο πήγαινε και ξανά κάτω και μετά στο επόμενο και στο επόμενο σε ένα παιγνίδι χωρίς τέλος.

Φτάνοντας στο Νυμφαίο ανακαλύψαμε ότι δεν υπάρχει βενζινάδικο και ότι έπρεπε να πάμε στον Αετό κάτω στο κάμπο και ευτυχώς γιατί εκεί μας περίμενε εκτός από βενζίνη και μια έκπληξη.

Ο «βενζίνας» μας περιέγραψε ένα χωματόδρομο που ξεκινάει από την δεξαμενή και πάει μέχρι το Νυμφαίο.

Ένα μικρό χωμάτινο θαύμα, αυτό το κομμάτι των 8 χλμ που βγαίνει δίπλα ακριβώς από τον χώρο του Αρκτουρου το οποίο είδαμε τελευταία στιγμή.

Μαλακά στα φρένα, λίγες στροφές, μίας και δεν θέλαμε να ερεθίσουμε τα ζώα που φιλοξενούνταν στις εγκαταστάσεις.

Καφεδάκι λοιπόν στο Νυμφαίο και λίγη ξεκούραση και καβάλα για τον τελευταίο προορισμό της ημέρας την Πολυκέρασο.

Φυσικά και στην επιστροφή το παιγνίδι συνεχίστηκε όπου μπορούσαμε ενώ περιμένοντας την δύση κάναμε ότι περνούσε από το κεφάλι μας.

Ήταν αργά, ίσια που βλέπαμε όταν φτάσαμε στον ξενώνα, μια αίσθηση της ευχαρίστησης υπήρχε αλλά όχι αυτή της πλήρης ικανοποίησης.

Περιεργαστήκαμε τις μηχανές και τα υπόλοιπα πράγματα την ώρα που τα φορτώναμε αμίλητοι, θέλαμε να είμαστε έτοιμοι το πρωί.

Τα κεφάλια σκυφτά, οι σάκοι γεμίζουν γρήγορα, κάπως νευρικά, από μπότες στολές κι αλλά συμπράγκαλα, οι ιμάντες αρχίζουν να τεντώνουν κι οι αναρτησεις να πιέζονται προσπαθώντας να αντισταθούν σ’ αυτό το αφύσικο χαλινάρι.

Σιωπηλοί στριμώχνουμε τα πάντα μέσα στο αυτοκίνητο.

Πέρασε αρκετή ώρα ώσπου να καταφέρω να ψελλίσω δύο κουβέντες… «πρέπει να ξανάρθουμε»…

Ευχαριστίες

Θα θέλαμε (Νίκος και Παύλος) να ευχαριστήσουμε τους  Κώστα  Γουγούση Άρη  Σολατσάρη, Νίκο Ζουρναντζή, για τις οδηγίες και συμβουλές τους καθώς και την οικογένεια Γκίνη που σύσσωμη μας κράτησε παρέα στον φιλόξενο τους χώρο στην Πολυκέρασο.